σινεφίλ

τέτοιες μέρες, εγώ δεν είμαι εγώ.

είμαι μια άλλη εκδοχή μου, αφοσιωμένη στις σπουδές και το ερευνητικό μου έργο. ζω σε μια βορειοευρωπαϊκή πόλη, κάπως σκοτεινή και κρύα, με μεγάλα παλιά κτίρια, κάτι μεταξύ πράγας και μονάχου ας πούμε, και περνάω τις μέρες μου ανάμεσα σ’ ένα σπουδαστήριο και μια σοφίτα με θέα στέγες. σκυμμένη πάνω από βιβλία ή μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, με το i-pod στ’ αυτιά όταν περπατάω στους δρόμους, με κολάζ από φωτογραφίες διακοπών στον έναν τοίχο, με αναμνήσεις να μου ζεσταίνουν την καρδιά πριν κοιμηθώ, με το όνειρο της επιστροφής λίγο πριν ξυπνήσω. τρώω στο εστιατόριο της σχολής ή ανοίγω κονσέρβες στο γραφείο μου στη σοφίτα, παίρνω ευγενικά τηλέφωνα στους γονείς μου που ανησυχούν για μένα πίσω στην ελλάδα, γράφω πού και πού γράμματα, ηλεκτρονικά και μη, στους λίγους φίλους που έχω αφήσει πίσω να θυμίζουν το παλιό εγώ μου.

τέτοιες μέρες, παίζω σε μια ταινία που δεν γυρίστηκε. στο πρώτο μέρος της, πριν εμφανιστούν οι πρωταγωνιστές κι αρχίσει η δράση.

τέτοιες μέρες, θέλω να πάω με fast forward στο τέλος.