kizil kum

 

έχετε μια ξεχωριστή άνεση όλοι εσείς οι ζευγαρωμένοι. τη βλέπει κανείς στα μάτια, στη σιγουριά των κινήσεων. η σιγουριά πως, ό,τι κι αν γίνει, υπάρχει κάποιος στον οποίο θα επιστρέψετε στο τέλος. κι ας μη μένετε στο ίδιο σπίτι, στην ίδια πόλη ή χώρα. υπάρχει, κι αυτό αρκεί. ξέρετε πως κλείνοντας το ταμείο της μέρας το πρόσημο θα ‘ναι θετικό. κι ας λείπει η φυσική παρουσία. αυτό, αν εξαιρέσεις τις διαμαρτυρίες του δέρματος, είναι το λιγότερο.

 

κάντε μια προσπάθεια να δείτε τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια μας. δοκιμάστε να τα λέτε όλα πια σε πρώτο πρόσωπο. δεν είναι εύκολο. έχει τα θετικά του, δεν κλαίγομαι, μα όλες αυτές οι αποφάσεις που παίρνονται στο ‘εγώ’ κρύβουν ενίοτε το φόβο ότι στο ‘εμείς’ θα υπήρχε μια δικλείδα ασφαλείας παραπάνω. σ’ ένα μοναχικό brainstorming όλο και κάτι θα ξεφύγει, με εννοείτε;

 

αν τούτο ήταν ένα σοβαρό ποστ, θα σας μιλούσε για το ρατσισμό της κοινωνίας μας απέναντι στις μονάδες. αν δε σ έχουν κοιτάξει περίεργα ενώ ζητάς τραπέζι για έναν, αν δεν έχουν επαναλάβει 2-3 φορές για να σιγουρευτούν ότι θες ένα μόνο εισιτήριο για το θέατρο, αν δε σ’ έχουν αποφύγει φιλικά ζευγάρια για να μην βγουν από τη σιγουριά του δυαδικού συστήματος, μάλλον δεν ξέρεις για τι σου μιλάω.

 

και συγγνώμη για τον ξαφνικό ενικό, δεν ήθελα να σας προβάλλω τον μονήρη χαρακτήρα του σινγκλ. βουλιάξτε ανενόχλητοι στο ζευγαρωτό κουκούλι σας, ταΐστε γκουρμέ σανό το δεμένο υποζύγιό σας κι αφήστε εμάς να ρουφάμε την ομορφιά του κόσμου, να την απλώνουμε σαν βάλσαμο στην υποδόρια πληγή που χτυπάει στο ρυθμό του ‘δεν έχεις με ποιον να τα μοιραστείς αυτά, μικρή μου’