οι κυρίες του μουσείου

φοράνε τα ταγιέρ τους, μια σοβαρή όσο και αδιάφορη μπλε στολή, έχουν τα μαλλιά τους όλες σχεδόν με τον ίδιο τρόπο κομμένα και χτενισμένα, δεν ξέρουν αγγλικά. είναι χωμένες σε σκοτεινές, ανήλιαγες αίθουσες, χωρίς να εκτιμούν πολύ τους πίνακες που πρέπει να προσέχουν. οι περισσότερες έχουν ή μοιάζουν να έχουν περάσει εδώ και καιρό τα πενήντα. θυμούνται τον κομουνισμό, την αλληλεγγύη, ζουν στη νέα εποχή. οι γονείς τους τους έχουν πει ιστορίες από τα πιο παλιά, μερικές από τον πόλεμο, άλλες πιο ευχάριστες. για τον ήλιο που ζεσταίνει την παλιά πόλη, για τις βόλτες με βάρκα στον βιστούλα, για τις χαρές και τις λύπες που μοιάζουν με όλων των άλλων.

κυκλοφορούν στις αίθουσες του μουσείου χαζεύοντας πιο πολύ εμάς τους τουρίστες, δείχνοντας ενδιαφέρον για τα χρώματα και τις διαφορετικές γλώσσες που μιλάμε. δεν τις συγκινούν και πολύ τα εκθέματα. προτιμούν να κουτσομπολεύουν καθισμένες σε κάποιο πάγκο. τις ξεβολεύουμε όταν μπούμε σε μια άδεια αίθουσα, μιας και πρέπει να κρατήσουν τα προσχήματα, να σηκωθούν από τη θέση τους και να μας θυμήσουν με την παρουσία τους ότι αυτά που κρέμονται στους τοίχους είναι έργα τέχνης, δεν πρέπει να τα αγγίξουμε ή να τα απαξιώσουμε.

τις κυρίες του μουσείου δεν τις νοιάζει ποιοι είμαστε. μπορεί να περάσουμε ώρες εκεί, να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε το ύφος του καλλιτέχνη αντιγράφοντας το έργο του. μπορεί να διασχίσουμε τις αίθουσες βιαστικά για να βγάλουμε την υποχρέωση της επίσκεψης. να μπορούμε να πούμε ‘πήγα, ναι, κάπως αδιάφορο μου φάνηκε, κανένας γνωστός πίνακας’. δεν τις νοιάζει αυτό που κουβαλάει ο καθένας μας. αν χαιρόμαστε που βρεθήκαμε εκεί, αν συγκινηθήκαμε μπροστά σ’ έναν μεσαιωνικό εσταυρωμένο ή αν έλαμψε το βλέμμα μας με τις ελληνικές επιγραφές από την ανασκαφή στο σουδάν.

για τις κυρίες του μουσείου είμαστε όλοι ίδιοι: ένας λόγος να ξεβολευτούν από τον πάγκο τους, να ισιώσουν τη φούστα με το λίγο ξηλωμένο στρίφωμα, να φτιάξουν το μαλλί και να δικαιολογήσουν τον μισθό τους. να μας κοιτάξουν επικριτικά αν μιλήσουμε πιο δυνατά από το αποδεκτό, να σιγουρευτούν ότι δεν θα ξεχάσουμε την ευπρέπειά μας σε μια σκοτεινή, απομονωμένη αίθουσα, ότι τα χέρια μας δεν θα απλωθούν πιο μακριά απ’ όσο τους αρμόζει.