υπάρχει ένα μικρό παραθυράκι, που χρησιμεύει κυρίως για εξαερισμό. δεν έχει θέα. ανοίγει σ’ έναν τούβλινο τοίχο, τόσο ψηλό που δεν αφήνει το φως του ήλιου να φτάσει στο δωμάτιο. φαντάσου το κάπως σαν φωταγωγό. μπορεί αν κοίταζες προς τα κάτω να έβλεπες αποτσίγαρα και παλιά προφυλακτικά πεταμένα. ίσως και κανένα σπασμένο μπουκάλι. μόνο που δεν μπορείς να κοιτάξεις προς τα κάτω, γιατί το παραθυράκι είναι τόσο στενό που δεν χωράει να βγει το κεφάλι σου.
η θέα λοιπόν, δεν υπόσχεται και πολλά. κάθομαι και χαζεύω τα τούβλα που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να σοβατίσει. παρατηρώ τις στρώσεις του τσιμέντου ανάμεσά τους με το ενδιαφέρον τεχνοκριτικού για τις πινελιές του βαν γκογκ. προσπαθώ να διακρίνω ομοιότητες και διαφορές, αν ήταν βιαστικός ή μερακλής ο οικοδόμος, από τους παλιούς μάστορες που τοποθετούσαν με προσοχή τα τούβλα ένα ένα, μελετώντας πόσο τσιμέντο θα χρειαστεί ανάμεσα σε κάθε στρώση ώστε ο τοίχος να είναι γερός και σταθερός.
ξεκινάει κάπως έτσι, με ολόισια τούβλα και σωστά μοιρασμένο το κονίαμα ανάμεσα. όσο ανεβαίνει ο τοίχος όμως, το πράμα αλλάζει. η ποσότητα αυξομοιώνεται, αρχίζουν οι τσαπατσουλιές, μερικά τούβλα είναι πασαλειμένα στην εξωτερική πλευρά, διακρίνω και καναδυό σαν ραγισμένα.
μου καρφώνεται η ιδέα ότι το χτίσιμο ενός τοίχου μοιάζει κάπως με τον γραφικό χαρακτήρα. ότι θα μπορούσα να καταλάβω πώς ένοιωθε ο χτίστης ενώ έβαζε τα τούβλα το ένα πάνω στο άλλο και ύψωνε τον απέναντι τοίχο, ότι με λίγη προσοχή θα καταφέρω να διακρίνω ακομα και το είδος των σκέψεων που περνούσαν από το μυαλό του. εδώ άλειφε προσεκτικά το κονίαμα, και θυμόταν καλοκαίρια και πλάτες που γυαλίζουν χαϊδεμένες με αντιηλιακό. εδώ το πέταγε με ορμή, σαν να φτύνει στο πρόσωπο τον φίλο που τον πρόδωσε. εδώ απλά διεκπεραίωνε, σαν τον σαρλό στους μοντέρνους καιρούς.
τούτη εδώ είναι μια ιστορία χωρίς επιμύθιο. κι αν θες οπωσδήποτε ένα νόημα σε όλα αυτά, σκέψου πόσο προσπαθεί κάποιος ν’ αποφύγει να κοιτάξει προς τα μέσα, που αποκτά ενδιαφέρον κι ο απέναντι τούβλινος τοίχος
kizilkum 