ξεκινήσαμε ένα θεατρικό παιχνίδι, κι έπρεπε να πούμε το όνομά μας και κάτι που να θέλουμε πολύ. ακούγοντας την οδηγία, και με δεδομένο ότι δεν θα έλεγα σ’ ένα τσούρμο αγνώστους ότι δεν θέλω να πεθάνω μόνη μου ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι, σκέφτηκα να πω ότι με λένε κόκκινη έρημο και θέλω να πάω στην παταγονία. ήμουν όμως η προτελευταία στον κύκλο, κι έτσι μέχρι να έρθει η σειρά μου άκουσα από τους υπόλοιπους για ταξίδια, για φευγιό, για βαλίτσες γεμάτες που θα τους κάνουν παρέα, για πλοία και τρένα που θα τους πάρουν όλους μακριά.
όλοι να φύγουμε θέλουμε τελικά. από το εδώ, από το τώρα, από την καθημερινότητά μας που μας οδηγεί με απαρέγκλιτα βήματα προς τον θάνατο.
πρόλαβα κι άλλαξα την απάντηση πριν έρθει η σειρά μου. τους είπα ότι με λένε κάπως αλλιώς, κι ότι θα ήθελα να μην θέλω να ταξιδεύω, ότι θα ήθελα να μάθω να μου αρέσει το εδώ και το τώρα. κι αν ξαναζώ τη στιγμή και τη γράφω εδώ, είναι για να το θυμάμαι την επόμενη φορά που θα μπω στο ίντερνετ για να οργανώσω ταξίδια που δεν θα γίνουν κι αποδράσεις που θα κολλήσουν στον ηλεκτροφόρο φράχτη της ζωής.
kizilkum 